HET ITALIAANSE MOEDER SYNDROOM

“Heb je al een meisje?” vraag ik aan mijn twaalfjarige zoon.

Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Hij wil het hier absoluut niet over hebben. En al zeker niet met mij.

“Je zit toch al op de middelbare school?” Ik geef het niet zo gemakkelijk op.

“Ja?”

“De meeste kinderen zijn dan al een keertje verliefd geweest.”

“Ik niet,” antwoordt hij direct. “Daar ben ik nog veel te jong voor.

Bovendien trouw ik later met jou,” voegt hij eraan toe.

“Kots,” roept zijn zus vanuit een hoek van de kamer.

Hij geeft me een dikke knuffel. Feilloos weet hij wat ik wil horen. Als klein jongetje heeft hij mij altijd hartstochtelijk beloofd dat ik zijn enige, ware liefde ben.

“Later trouw ik met jou mama, want jij bent de liefste en de mooiste moeder van de hele wereld. Je ruikt zo lekker en je bent heerlijk zacht. Op de hele wereld hou ik het meeste van jou.”

En dan kreeg ik honderdduizend kusjes. Per uur! Ik hou zo van die Italiaanse moedermythe. Niemand belangrijker dan “a mama”.

Ik wil het af en toe nog eens horen want ik ben bang dat het niet lang meer zal duren of deze onvoorwaardelijke liefdesbetuigingen zijn verleden tijd of - in ieder geval op zijn minst - van een andere orde.

Och, bij sommige mannen zit het er al jong in. Ze kunnen je lijmen met een natte vinger. Mijn zoon is zo’n charmeur.

Heerlijk was het om hem als klein jongetje helemaal voor mezelf te hebben. Heel lang bleef hij babyachtig, mijn Petit Prince, met zijn zachte meisjesachtige trekken. Zijn vele blonde engelachtige krulletjes omlijstten zijn fijne gelaat.

Vaak werd hij daarom voor een meisje aangezien.

Dan vroeg de slager - voor de zoveelste keer - aan hem: “en lust het meisje een lekker plakje worst?”

Halsstarrig schudde hij dan van nee. Want hij neemt niets aan van een vreemde. Dat heeft hij thuis zo geleerd.

Niets aannemen van vreemden. Nooit met iemand meegaan, al beloven ze dat ze je jonge hondjes laten zien of liegen dat ze je naar je moeder moeten brengen, die iets vreselijks naars is overkomen.

Mijn zoon neemt zelfs niets van iemand aan als ik naast hem sta en gebaar dat het oké is (“dat hadden we toch niet afgesproken!” flitsen zijn ogen).

Mooi en braaf!

Op weg naar huis vraagt hij - toch een beetje beledigd - met zijn babystem: “zien die mensen dan niet dat ik een jongetje ben?”

Nee, dat zien ze niet. Ook al kleed ik hem nog zo stoer aan met een pet of een bandana. Ruige spijkerbroek met bretels en stoere boots. Hij snapt er niets van. Ik wel. Het komt door dat haar en die lange dromerige wimpers.

“Zijn er wel leuke meisjes bij jou op school?”

“Nee,” zegt hij, “ze zijn allemaal stom.”

“Val je soms op jongens?”

“Nee!”

“Van mij mag het hoor. Als je later thuiskomt met zo’n mooie, lieve man als Rik van der Westerlaken heb ik daar helemaal niets op tegen. Ik ben gek op Rik van der Westerlaken. Wat een prachtige uitstraling heeft die man toch. Beschaafd, slim, knap, geestig, welbespraakt. Wat kan een mens nog meer wensen?”

“Geld,” roept spuit elf nog steeds vanuit dezelfde hoek.

“Met jou komt het straks helemaal goed meid. Jij hoeft helemaal niet meer naar de Hoge School. Je trouwt later gewoon met een rijke kerel. Klaar!”Mijn dochter grinnikt.

“Strak plan moederdier, ik zal er nog eens diep over nadenken.”

In de paar maanden die mijn zoon nu op de middelbare school zit oogt hij ineens een stuk volwassener. Hij is in ieder geval een flink stuk groter geworden dan ik.

Nu is daar ook niet al te veel voor nodig. Met mijn één meter vijftig word ik qua lengte al snel ingehaald. Er is echter meer aan de hand. Hij heeft de baard in de keel. Heeft last van puberpuistjes en overal verschijnt te pas en te onpas mannenbeharing. Plotseling draagt hij boxershorts en de kleinste maat herenschoen.

Weg is zijn vertrouwde Zwitsal geur. Deodorant heeft hij nodig. Al zijn de meningen daarover verdeeld. Hoezo moet hij zo vaak onder de douche? Twee keer in de week is toch zeker wel voldoende? Hij vindt het allemaal zwaar overdreven. Zonder zijn handen ooit nog uit zijn zakken te halen en voortdurend met “oortjes” in, loopt hij hele dagen rond. Volgend jaar moet hij een beugel hebben als zijn melkgebit helemaal is verdwenen. Terwijl ik zijn kindertandpasta afpak moet hij straks aan de aftershave. Het moet niet veel gekker worden.

Wanneer ik niet hoef te werken kijk ik mijn zoon altijd na als hij wegfietst. Uitzwaaien maar, nu ik hem niet meer persoonlijk naar school mag begeleiden. Ik hou mijn hart vast. Eerst fietste hij - met een zware brugpieperrugzak - om op een te klein geworden kinderfietsje. Het leek wel een circusaapje. Gelukkig hoeft hij niet ver. Alleen de lange straat uit. Maar toch…

Sinds kort is hij in het bezit van een echte mee-verende mannenfiets met maar liefst vierentwintig versnellingen. Nog ietwat onwennig probeert hij quasi nonchalant zijn been over de stang te slingeren. Dat lukt nog nét niet helemaal. Hij grijnst me geruststellend over zijn schouder toe, want hij weet dat ik kijk. Dan steekt hij de drukke straat over.

Zuchtend ga ik de trap op. Aankleden en opruimen. Dat is wat moeders doen als ze alleen thuis achterblijven. Ik loop zijn kamer in en schud zijn Pokémon dekbed in zijn bed in de vorm van een auto op. Dat zal volgend jaar ook wel anders zijn. Overal liggen Engelse leerboeken, want mijn zoon volgt een tweetalige opleiding. Hij heeft mij niet meer nodig om hem voor te lezen en van alles wijs te maken. Dat gaan anderen nu doen. Jammer. Ik geef mijn alleenrecht als bemoeizuchtige oude draak niet graag prijs.

Binnen een jaar of acht zal mijn dochter toch wel kinderen krijgen, bedenk ik opeens uit het niets. Helemaal blij recht ik verkwikt mijn rug. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

L’histoire se répète.

Even de kelder in.

Kinderfietszitje veilig stellen.

Alle leuke kinderboeken heb ik goed bewaard.

Nee, die ouwe draak is nog lang niet uitgespeeld!

#Gaby #Visser #Proza #Familie