GOTCHA

“Als ik twee lijntjes teken, zeg bijvoorbeeld op mijn arm, en ik projecteer er een tattoo tussen met deze nieuwe app - zoals deze enge doodskop - dan lijkt het net echt mam. Mam, kijk dan,” krakeelt mijn dochter ongeduldig, terwijl ik net naar een spannende film zit te kijken.

“Geweldig,” antwoord ik, niet kijkend, terug.

“Wat ze tegenwoordig niet allemaal kunnen.”

“Maar eh, heb jij niet iets beters te doen? Moet je niet leren of zo?” vraag ik op de automatische moederpiloot.

“Als ik er een selfie van maak, dan is het net echt,” gaat mijn dochter onverstoorbaar verder.

“Kijk dan.” Ze laat mij de selfie zien. Op de foto staat ze met een ontblote schouder en op die schouder prijkt ineens een prachtige, getatoeëerde lotusbloem. Verrek, het is inderdaad net echt!

“Ik stuur hem door naar Alana, kijken of ze erin trapt,” grinnikt mijn dochter. En dat doet haar nichtje.

“OMG!” appt ze ogenblikkelijk terug. “Wanneer heb je dat laten doen?”

“Vanmiddag, maar mama weet het nog niet en ik durf het niet tegen haar te zeggen want dan flipt ze helemaal uit. Je weet hoe ze is. Dus ik wacht tot jij er vrijdag bent dan vertel ik het haar wel en dan ben jij mijn back up.”

“Oh joy,” antwoordt haar nichtje, “Ik verheug me er nu al op.”

We liggen dubbel.

“Ik weet nog iets veel leukers,” zeg ik ongeremd. ”We nemen je vader in de maling. Ik stuur die foto door en doe of ik woest ben. Ik kan je zijn reactie nu al voorspellen. Hij gaat het helemaal goed praten en zeggen dat ik je moet loslaten. Mark my words.”

“Nee mam, dat is zielig," lacht mijn dochter.

“Nee hoor, dat is juist lachen.”

“Jij bent zo gemeen.”

“Klopt, daar sta ik om bekend.” Ik pak mijn telefoon en voeg de daad bij het woord. Ik stuur hem de foto door. Eronder typ ik de eenvoudige tekst:

“Kijk eens wat je dochter nu weer heeft gedaan!”

Het blauwe vinkje - gelezen - blijft uit vanwege het tijdverschil van zes uur met Aruba. Straks als hij van zijn werk thuis komt ziet hij het wel. Ik grinnik al bij de gedachte. Zo heeft hij ook weer iets te doen. Ik ga eindelijk verder met mijn film.

’s Nachts als ik in bed lig, en ik het hele voorval allang weer vergeten ben, begint mijn telefoon te piepen. Welke gek appt me op dit tijdstip? denk ik kwaad.

“Is dat echt?” vragen lichtgevende letters.

"Wat is echt?" denk ik slaapdronken. "Oh ja." Het begint weer langzaam te dagen.

“Wat dacht jij dan?” app ik quasi woest terug. “Praat jij maar eens met je dochter,” sommeer ik hem.

“Het is haar schouder, en haar lijf. Of ik het mooi vind is een andere discussie,” appt hij vroom terug.

“Ik was al bang dat je dat zou zeggen.”

"Whoosh." Daar gaat mijn nepboodschap weer naar de andere kant van de wereld.

“Nou, ik ga maar slapen. Het was wel weer genoeg voor vandaag!”

“Hoezo," gaat hij verder, "was je bang dat ik dat wel zou zeggen?”

"Ik wist wel dat jij het weer goed zou praten."

"Ze blijft hetzelfde persoontje hoor, hoewel ik hoop dat het bij deze ene tattoo blijft, maar dat is iets waar wij niet over gaan. Ik zal wel met haar babbelen.”

“Doe dat,” bits ik terug. Ik groei helemaal in mijn rol. "Misschien moet ze er nog een paar piercings bij nemen. Goed idee, of van die oorbellen die grote gaten in je oorlellen maken en waar je uitgezakte hangoren van krijgt. Babbel er maar samen over”

“Maak er geen drama van!”

“Je kent me.”

“Daarom. Maak je niet drukker dan nodig is. Je hebt er alleen jezelf maar mee. Loslaten moeder. Je kunt niet alles blijven regelen. Denk aan jezelf!”

Ik stuur spottend een geel opgestoken duimpje op. Hij stuurt twee opgestoken vingers, die het peace teken maken, als antwoord terug. Ik wist het ! Sommige dingen veranderen nooit.

Boos kruip ik terug onder mijn dekbed, bijna vergetend dat het een door mij zelfbedachte mop is.

De volgende ochtend aan het ontbijt zeg ik tegen mijn dochter dat haar vader met haar zal praten over “haar tatoeage.”

“Je mag van mij niet zeggen dat het niet echt is,” sis ik.

“Mam,” kermt mijn dochter.

“Wat nou,” zeg ik grijnzend.

Er volgt een radiostilte van een paar dagen, maar dan belt hij.

Toevallig zijn we, voor de verandering , allemaal gezellig thuis en zitten in herfstsfeer bij de open haard op de bank. Compleet met kaarsjes.

De voorstelling kan beginnen.

“Is het een al een beetje bezonken?” vraagt de vader van mijn kinderen bezorgd. Ik brom terug dat ik er toch niets meer aan kan veranderen.

“Ja, dat klopt,” zegt hij bijna troostend. “Is ze thuis? Geef haar even. Dan praat ik met haar.”

Ik geef de hoorn aan mijn dochter en gebaar haar de speaker aan te zetten.

“Waarom heb je dat gedaan meiske?” schalt zijn stem door de speaker.

“Wat heb ik gedaan?” zegt mijn dochter.

“Ja hallo...” zegt hij, "Die tattoo. Je weet toch hoe je moeder is?”

“Ik heb helemaal niets gedaan,” verraadt mijn dochter mij meteen. “Dat was een grapje van mama.”

“Wat?” briest hij. “Oh, wat zijn jullie een paar trutten."

"Hoezo, jullie," zegt mijn dochter schijnheilig, "ik heb niets gedaan.”

“En je broer heb ik gisteren al aan de lijn gehad en die heeft ook niets gezegd."

“Nee," zegt mijn zoon naar waarheid, "ik zei dat ik niets heb gezien. En ik heb ook niets gezien, want er valt helemaal niets te zien."

“Zitten jullie allemaal in het complot? Marc ook?” klinkt het onthutst. Mijn vriend schudt zijn grijze hoofd.

“Niets complot, dat zijn die zieke grapjes van mama,” doet mijn dochter er nog een schepje bovenop.”

“Geef me onmiddellijk je moeder,” gebiedt hij.

Wij hebben allemaal de slappe lach. De tranen lopen over onze wangen. Ik neem de hoorn over: “Gotcha,” zeg ik gierend.

“Oh oh, wat zijn we weer leuk,” gaat hij tekeer. “Ik heb er drie dagen maagpijn van gehad. Ik kon er niet van slapen en heb de foto laten zien aan collega’s. En het dus helemaal niet waar?”

“Dat klopt,” zeg ik kalm.

“Dit vergeet ik niet, Visser,” zegt hij dreigend.

“En jouw voorspelbare reactie klopte ook als een zwerende vinger,” gooi ik nog wat olie op het vuur.

“Ik ken je beter dan mijn eigen broekzak, tenzij ik plotseling helderziend ben. Zie het als een experiment.”

Na briesend en vol ongeloof over zoveel onnozelheid hangt hij op.

In het weekend komt Alana.

De meisjes gaan gezellig even de stad in. Als ze thuiskomen word ik geroepen.

“Mam, kom eens kijken,” roept mijn dochter. “We hebben een piercing laten zetten.”

Ik daal de trap af. Inderdaad. Mijn nichtje heeft in haar oor een bescheiden, kleine piercing laten zetten. Als ze haar haren ervoor hangt zie je er niets van.

“En wat heb jij uitgespookt?” vraag ik aan mijn dochter.

“Ik mocht als verjaardagscadeau ook iets laten doen van Alana," zegt ze bedeesd, en ze tilt eveneens haar lange haren op. Onder haar eerste oorbel heeft ze nog een gaatje laten prikken waarin een minuscuul gouden oorbelletje schuilt. Heel beschaafd.

“Goed zo, zeg ik tevreden. Dat mag wel.”

“Je weet toch dat ze een schijterd is,” zegt mijn zoon. “Ze is bang voor prikken.”

“Ja mam, je weet toch hoe ik ben, zoiets zou ik nooit doen,” zegt mijn dochter bijna te braaf. "Ik zal wel gek zijn om zoiets te doen. Dat durf ik niet eens. Dat komt trouwens door jouw enge verhalen over verstoorde meridianen en verward geraakte aarding en wat je me allemaal nog meer voor zwevende gekkigheid wijs maakt."

“Ik weet wel dat jij een slim bent meisje bent,” glim ik voldaan. “Ik heb het je zelf allemaal ingefluisterd. Maar weet je wat, app je vader eens. Zeg maar dat je een piercing hebt...”

#Gaby #Visser #Proza #Familie